از همان روزی که دست حضرت قابیل ،
آلوده گشت به خون حضرت هابیل،
از همان روزی که فرزندانِ آدم ،
زهرِ تلخ دشمنی در خونشان جوشید ،
آدمیّت مُرد! ،
گرچه آدم زنده بود.. ،
بعد، دنیا پر از آدم شد و ،
این آسیاب هی گشت و گشت ،
قرنها از مرگ آدم هم گذشت ،
ای دریغ ،
آدمیّت بر نگشت…!

(فریدون مشیری)